Sinds een paar weken hoor ik in mijn hoofd constant het nummer the final countdown van Europe. IT’S THE FINAL COUNTDOWN! Tudududuuu tududududuuuuu. En terwijl dit nummer zich in mijn hoofd afspeelt zie ik ook mezelf in slow motion bewegen en haastig in de auto springen, omdat HET moment daar is. The final countdown is begonnen! 

Mijn zus heeft gekozen om thuis te bevallen. Voordat ze deze beslissing nam twijfelde ze steeds tussen het ziekenhuis en thuis bevallen. De kogel is nu door de kerk en de voorbereidingen zijn getroffen. Ik ben daar alleen maar blij mee, want ik heb de huissleutel en die zit al standaard aan mijn autosleutel.

DE ‘BESTE ZUS OOIT’ AWARD

Op een willekeurige zaterdagmiddag ben ik bij mijn zus thuis en laat ze mij trots en blij alle spulletjes zien die ze tot nu toe heeft gekregen en gekocht. Alles is schattig en klein. Zelfs de veiligheidsspelden voor de eerste luiers hebben iets aandoenlijks. Op de grond staat een grote kartonnen doos met een vrolijke print. Ik maak de doos open, met het idee dat daar een vrolijk stuk speelgoed inzit. FOUT! Ik moet een paar keer slikken en knipperen voordat ik begrijp waar ik naar kijk. Zeiltjes, verbanden en inleggers die meer lijken op pampers voor de newborn baby liggen er in neutrale en onsmakelijke verpakkingen in die doos. “Ja”, zegt mijn zus zo neutraal mogelijk, “die doos is speciaal voor mij. Een cadeautje van de verzekering voor de bevalling. Ik word hier niet zo blij van.” “ah joh”, zeg ik opgewekt, ”dit heb jij toch allemaal niet nodig. Je bent hartstikke fit, dus de bevalling zal ook goed gaan. 3x niezen en het is eruit.” Terwijl ik dit zeg bekijk ik de verpakkingen eens goed. Er zitten in totaal 60 (!!) verbanden in en allemaal verschillende soorten. “Sas, je weet dat je tijdens de bevalling volledig van voren naar achteren kan uitscheuren hè? Als ik net een baby heb die met zijn arm achter zijn hoofd zit ofzo.”. Ik zie de spanning op haar gezicht. Ok, ik moet nu iets zeggen wat haar geruststelt. Kom op, verzin iets, zeg iets, schiet eens op verzin wat! Ik weet het niet. Hoe kan je iemand geruststellen als je met bedzeiltjes en navelplakkers in je handen staat, en je weet dat het misschien wel heel heftig wordt. Na een ongemakkelijke stilte doe ik mijn mond open: “Het komt vast goed. Je kan nu niet meer terug. Het moet eruit.”. Ja, dit is denk ik wel mijn beste moment tot nu toe. Hier ga ik de ‘Beste zus ooit’ award mee winnen.

BEVALLEN IN DE BOOMGAARD OF HET TUINHUIS

Samen gingen we naar een informatieavond voor zwangeren in het ziekenhuis. Ik had de planning niet helemaal goed begrepen en dacht met een half uurtje wel weer buiten te staan. Het bleek een avondvullend programma te zijn. Iedereen kwam aan het woord van verloskundige tot de verpleegkundige van de kinderafdeling. De woorden ‘verloskundige’ en ‘gynaecoloog’ heb ik nog nooit zoveel gehoord in één uur tijd. Wij kwamen vooral om de geboortesuites te bekijken. En dat gebeurde, natuurlijk, pas aan het eind van de avond. De suites waren van alle gemakken voorzien en zagen er keurig uit. Je kon kiezen of je in De Boomgaard of Het Tuinhuis wilde bevallen. Dat klinkt al knus! Iets wat ik wel heel vreemd vind, is de grote van het bed. Geen enkele vrouw ligt meer in een eenpersoonsbed. En in deze suites stonden de smalste eenpersoonsbedden die ik ken. Het is duidelijk niet de bedoeling dat je je gaat omdraaien of in een andere positie gaat liggen dan op je rug. Daarna hebben wij snel het ziekenhuis verlaten en konden we een vinkje zetten achter het back-up plan.

DE LAATSTE LOODJES

Elke keer als ik afscheid neem van mijn zus, zou het zomaar de laatste keer kunnen zijn dat ik haar zwanger zie. Het is spannend en bijzonder. Het kindje is steeds meer aanwezig in de buik, en zelfs ik heb nu meerdere high fives gekregen. De nieuwsgierigheid is op een hoogtepunt. Is het een jongetje of een meisje? Op wie zal het het meeste lijken? Wordt het een huilbaby? Hoe worden zij als ouders? Het wordt tijd dat deze vragen een antwoord krijgen en mijn zus haar eigen streepje op de stamboom erbij krijgt. Tussen nu en een paar weken, dagen misschien zelfs wel uren hebben we een nieuw familielid. Tot die tijd speel ik mijn montage af in mijn hoofd en sta ik klaar voor vertrek……….IT’S THE FINAL COUNTDOWN……..Tudududuuu tududududuuuuu!

Geschreven voor newmama.nu