Als ik aan mensen vertel dat ik tante word krijg ik na de felicitaties meteen een andere vraag op mij afgevuurd: “En hoe zit het dan met jou? Ga jij nu ook aan de kinderen?”  Mijn zus en ik schelen 4 jaar en kennelijk is het erg logisch dat nu zij zwanger is, mijn eierstokken ook gaan rammelen als een ratelslang die zich opmaakt voor de aanval. Het bizarre aan dit fenomeen is dat deze vraag elke keer gesteld wordt door mensen die ik amper ken. Mijn eventuele kinderwens wordt net zo’n gemeengoed, als de zwangere buik van mijn zus.

De tijdklok

Mijn eierstokken staan stil en er zit geen beweging in. Sterker nog mijn tijdklok staat op non-actief. De klok staat zo diep in slaapstand, dat zelfs de baby van mijn zus het niet voelt als ik in de buurt van de buik kom. Ik word niet opgepikt door de baby-radar. Vanaf het moment dat mijn zus haar baby een beetje begon te voelen riep zij mij erbij. “Als je hier je hand legt, dan voel je straks iets heel subtiels bewegen”. Na 5 minuten voel ik nog niks. “Weet je zeker dat je niks voelt? Want de baby was net echt druk. Nou, dan komt het echt wel als de baby wat groter en sterker is.” Ik troostte me maar met die gedachte. Een klein hummeltje van 35 cm heeft toch ook niet de kracht om mij iets te laten voelen. Maar het blijft gebeuren zelfs nu we nog maar 6 weken te gaan hebben. Elke keer komt mijn zus enthousiast op mij af komt en zegt: “Sas, snel! De baby is aan het trappelen!” Maar zodra ik mijn handen erop leg is het oorverdovend stil in haar buik. Misschien moet ik als aller coolste leukste liefste tante gewoon net iets harder werken vanwege een tijdklok die op non-actief staat.

..…..tik…………tak………

Toch merk ik dat er bij mij ook iets verandert en begint de klok langzaam van non-actief in slaapstand te staan. Niet op een manier dat ik nu driftig mijn kinderwens projecteer op de mannen die ik ontmoet, maar wel dat ik merk dat mijn focus anders wordt. Opeens kijk ik in de Kruidvat naar de aanbiedingen van Pampers en zoeken mijn ogen in folders naar leuke baby-spulletjes. De periode waarin mijn zus is uitgerekend is bijna heilig geworden. Eventuele afspraken met vriendinnen, plan ik in onder de voorwaarde: “Ja ik ben erbij, maar als de baby komt dan ben ik er niet hoor!”. Geen idee wat ik dan ga doen met de baby, maar ik ben kennelijk waar de baby is. De aller grootste verandering is dat alles opeens schattig en lief is. Zelfs dat jengelende kind in de tram heeft opeens iets liefs en dat jongetje dat mij 3x aanrijdt met zijn boodschappenwagentje kan daar ook niks aandoen want hij is zo schattig.  Baby, kom maar op met je getrappel! Ik ben er nu klaar voor!

Geschreven voor newmama.nu